De dansgeschiedenis van Broadway is een indrukwekkend verhaal, niet alleen voor degenen die nauw betrokken zijn bij muziektheater, maar ook voor degenen die net de magie van dans beginnen te ontdekken door middel van volledige toneelproducties.
Het begin van de Broadway-dansgeschiedenis
Al bijna zolang er theater bestaat, is er dans binnen het theater. De oude Grieken verwerkten dans in veel van hun toneelstukken, en hoewel het een stijl was die ver verwijderd was van wat we vandaag de dag op de grote locaties van New York zien, wist dans lang geleden nog steeds het publiek te boeien.
Broadway zoals we het nu kennen, begon in de jaren 1900, toen het net een impact begon te krijgen op de cultuur van New York City. Het werd luchthartig genegeerd door critici en meer 'serieuze' theaterbezoekers, omdat de thema's verre van realiteit waren en een grillig gevoel hadden. Deze vroege producties waren gericht op New Yorkers uit de middenklasse die snakten naar wat entertainment, en dat vonden ze vaak met stoelen op de eerste rij die slechts $ 2,00 kostten.
Zelfs vóór de eeuwwisseling ging Black Crook – beschouwd als de allereerste Broadway-musical – open voor een nieuwsgierig publiek dat net de interessante combinatie van ballet en dramatisch acteerwerk ontdekte.
George Balanchine was een van de eerste erkende choreografen uit de dansgeschiedenis van Broadway, nadat hij in 1936 de editie van Ziegfeld Follies creëerde. Terwijl Balanchine de balletaspecten van de productie verzorgde, was het een andere choreograaf - Robert Alton - die de eerste moderne dansen voortbracht, die nog steeds sterk lijken op veel stukken die vandaag de dag door New Yorkse toneeldansers worden uitgevoerd.
De intriges met Broadway-dans kwamen voort uit het feit dat het de eerste keer was dat dans werd tentoongesteld als onderdeel van een verhaallijn. Vóór de jaren dertig was dans een geheel eigen entiteit, en het genereren van verhalende eigenzinnigheid door middel van zowel lichamelijke krachten als levendige persoonlijkheden was werkelijk boeiend.
De zigeuners binnenhalen
Na Balanchine begonnen degenen die waren opgeleid in theatrale kunstdans hun choreografie uit te proberen. Gower Champion is een opmerkelijke choreograaf die in 1949 een Tony Award won voor zijn indrukwekkende danstheaterbijdragen. Deze meer onconventionele makers van muziekkunst stonden binnen de theaterwereld bekend als ‘zigeuners’, en al snel domineerden ze de markt met hun fantasierijke ideeën en succesvolle producties.
Velen beschouwen Bob Fosse als de grootste zigeuner van allemaal, die een nieuwe stijl van Broadway-dans ontwikkelde die vandaag de dag nog steeds wordt gekoesterd en gehandhaafd door veel theatergroepen over de hele wereld. Hij bracht een revolutie teweeg in de dansgeschiedenis van Broadway door onconventionele bewegingen te creëren en lichaamsdelen creatief te gebruiken op manieren die nog nooit eerder waren geprobeerd. Tegenwoordig is de Fosse-stijl het gemakkelijkst te herkennen aan zijn onsterfelijke gebruik van rekwisieten, wandelstokken, hoge hoeden en handschoenen, en staat hij ook bekend om zijn provocerende benadering van de kunst. Fosse schuwde het niet om seksualiteit in zijn routines op te nemen, en dit wordt vooral opgemerkt in beroemde stukken uit toneelstukken als Sweet Charity en The Pajama Game.
Broadway-dans vandaag
De afgelopen 10 tot 15 jaar blijft dans de Broadway-scene domineren. Eind jaren negentig brachten we Bring in 'da Noise, Bring in 'da Funk, dat wordt beschouwd als een van de grootste dansmusicals sinds Fosse's laatste creaties uit de jaren zeventig.
Klassieke musicals zoals West Side Story en Chicago worden nog steeds herhaald in kleinere theaters in heel Amerika en daarbuiten, terwijl Broadway zelf voortdurend hernemingen van populaire Broadway-hits uit het verleden organiseert. Het lijkt erop dat er sinds de eeuwwisseling een publiek van elke generatie is geweest dat geniet van de pit en pit die alleen kan worden gecreëerd met Broadway-dansnummers. De dansgeschiedenis op Broadway wordt voortdurend geschreven terwijl opkomende choreografen in de voetsporen treden van grootheden uit het verleden en nieuwe stijlen creëren en ontdekken voor een oude favoriet.
