Koreaanse traditionele dans heeft een rijke geschiedenis van cultuur en verhalen vertellen die vandaag de dag in veel delen van het land voortduurt. Van oude volksdansen tot moderne dansstijlen: het Koreaanse volk heeft dans al lang gevierd als onderdeel van hun culturele erfgoed.
Geschiedenis van Koreaanse traditionele dans
Het vroegste gebruik van dans in Korea begon ongeveer vijfduizend jaar geleden met sjamanistische rituelen. Het sjamanisme omvat de overtuigingen en praktijken van de inheemse bevolking in Korea, en zowel religieuze opvattingen als dansstijlen waren in deze beginjaren uniek voor elk dorp. Normaal gesproken had elke regio zijn eigen lokale goden, en de sjamanen werkten als onderdeel van begrafenisdiensten om geesten naar de hemel te leiden. De dansen, zoals de Tang'ol uit het zuiden, werden gechoreografeerd met als doel een god of godin te vermaken.
Toen de latere Koreaanse koninkrijken ontstonden, werd Koreaanse dans uitgebreid gesteund en hoog gewaardeerd door het koninklijk hof, de Koreaanse koninklijke familie en onderwijsinstellingen. Meestal kende de overheid zelfs een officiële dansafdeling. Veel dansen werden meer dan 1000 jaar geleden erg populair. Deze omvatten:
- Spookdans
- Fandans
- Monnikendans
- Entertainerdans
Veel, zoals de waaierdans, hebben wortels in de originele sjamanendansen. Tegenwoordig worden andere Koreaanse traditionele danschoreografieën nog steeds uitgevoerd door boeren en volksdansgroepen. Rekwisieten worden vaak gebruikt om de schoonheid en het drama van de Koreaanse dans te accentueren, en alles, van hoeden tot zwaarden, is op het podium te zien.
Beweging van verhalen vertellen
De meerderheid van de Koreaanse dansen die als traditioneel worden beschouwd, bevatten een soort verhaallijn die het Koreaanse leven vertegenwoordigt. In de Ghost-dans wordt de danser bijvoorbeeld herenigd met een overleden echtgenoot en ervaart hij vervolgens verdriet en verlies door het tweede afscheid. De Great Drum Dance daarentegen heeft een levensgrote trommel die vaak groter is dan de danser. De trommel vertegenwoordigt de verleiding van een puur religieus figuur, zoals een Koreaanse monnik, en uiteindelijk geeft hij toe aan het verlangen van de drumslag.
Toen Japan van 1910 tot 1945 over Korea regeerde, werden veel van deze gevierde dansen uit de samenleving verdrongen en vergeten. De meeste dansacademies werden gesloten en de lokale danstradities wankelden. Toen Korea werd bevrijd van Japan, vond een kleine groep dansers de traditionele choreografie opnieuw uit op basis van wat ze zich herinnerden. Aanvankelijk werden deze dansen in het geheim bewaard, en uiteindelijk genoot de dans een nieuw leven in de moderne Koreaanse cultuur. Het vertelaspect bleef sterker dan ooit en topdansers in Korea krijgen nu de verplichting om de traditionele dansen aan jongere studenten te leren.
Storytelling-dansen die vandaag de dag nog steeds bestaan, zijn onder meer:
- Fladderende vlindervleugels dansen
- Phoenix-dans
- Dans van de lentenachtegaal
- Dans met mooie vrouwen die pioenrozen plukken
- Zwaarddans
- Geur van dansende berg
- Drumdans
- Leeuwendans
- Vaarfeestdans
- Balspel dans
- Dans om grote vrede te wensen
- Overwinningsdans
- Meidencirkeldans
- Boerendans
- Dans van de acht onwaardige monniken
- Oudevrouwendans
Nieuwe tradities
Buiten hun oude dansvormen, die opnieuw zijn gecreëerd en bewaard, genieten Koreanen ook van reguliere dansvormen. Dit geldt vooral voor de moderne dans, die in Korea groot succes heeft gehad. De huidige generatie dansstudenten studeert vaak moderne dans naast ballet en volksdansen, en de beweging werd opgericht door Sin Cha Hong, een bekende choreograaf uit Zuid-Korea. Erkend als de beste dansende artiest van het land, richtte ze een dansgezelschap op in New York City voordat ze terugkeerde naar Zuid-Korea om jonge dansers uit haar thuisland groot te brengen.
Koreaanse dansers studeren tegenwoordig traditionele dans in plaatselijke studio's, en leren ook van hun oudere familieleden en vrienden. Omdat veel dansen worden 'doorgegeven', leren schoolkinderen ze vaak ter voorbereiding op vakanties en festivals, terwijl meer formele dansvormen zoals moderne dans en ballet gereserveerd zijn voor privéstudie.
Hoewel er in Korea veel nieuwe dansvormen bestaan en bloeien, worden de traditionele dansen nog steeds door velen herinnerd en gevierd, en vormen ze een belangrijk onderdeel van de Aziatische danscultuur en -geschiedenis.
