De geschiedenis van buikdansen overschrijdt vele culturele grenzen, begint in het Midden-Oosten en Afrika en evolueert vervolgens in westerse culturen als zowel een vorm van culturele dans als exotisch entertainment. In de 21e eeuw is het genre over de hele wereld aanzienlijk populair geworden.
Geschiedenis van vroege buikdansen
De term 'buikdans' is een verwesterde naam die oorspronkelijk verwees naar traditionele dansen uit het Midden-Oosten. De vroegste vormen van buikdans waren de Egyptische ghawazi-dans uit de 19e eeuw, en Raqs Sharqi, een Arabische dans uit de 20e eeuw. Ondanks de ligging van Egypte in Afrika en bijdragen van andere landen zoals Frankrijk, Turkije en de Verenigde Staten, wordt de term buikdans tegenwoordig meestal gebruikt om alle traditionele dansen uit het Midden-Oosten te omvatten, inclusief de dansen die daar niet geografisch gelegen zijn.
Oorsprong in Egypte
De eerste buikdanseressen waren een groep reizende dansers die bekend stonden als de ghawazee. Deze vrouwen werden in de 18e eeuw in Egypte als zigeuners beschouwd en werden in de jaren dertig van de negentiende eeuw uit Caïro verbannen, maar traden later op in Opper-Egypte en later in het Midden-Oosten en Europa. Buikdansen stond in deze periode vaak bekend als 'Oosterse' dansen, en de vrouwen werden beroemd gemaakt in Europa door auteurs en schilders die geïntrigeerd waren door het exotische karakter van de kunst.
Vanuit de Ghawazee-groep begon het raqs sharqi-genre van buikdansen zich te ontwikkelen. Het was meer stedelijk dan de puurste dansvormen in de vroegere geschiedenis van buikdansen, maar het werd al snel populair en nam niet alleen signalen over van de ghawazee, maar ook van verschillende volksdansstijlen, ballet, Latin dans en zelfs Amerikaanse fanfares.
Buikdansen werd populair in de Verenigde Staten in de jaren zestig en zeventig, in een tijd waarin steeds meer vrouwen vrije geesten werden. Tegen die tijd had de dans een behoorlijk sensuele reputatie, en westerse vrouwen werkten er hard aan om het opnieuw uit te vinden als een op de vrouw gerichte dans die werd uitgevoerd in combinatie met vrouwenvieringen zoals de bevalling en de aanbidding van new-age godinnen.
Choreografie door de eeuwen heen
Hoewel buikdansen erg opzichtig is qua stijl en kostuums, vereist de basisdans de gedisciplineerde vaardigheid van isolatie. Om deze reden zullen degenen die ervaring hebben met het dansen van jazz of ballet het goed doen met de basis buikdanstechniek. De kernspieren van het lichaam van de danser voeren elke beweging uit, in tegenstelling tot het gebruik van alleen externe spieren. Het merendeel van de bewegingen komt uit het heup- en bekkengebied; isolatie van de schouders en borst is echter ook essentieel voor een vloeiend ogende prestatie.
Er zijn veel passen te vinden in de verschillende stijlen van buikdansen die over de hele wereld worden uitgevoerd, maar de klassieke passen die in verschillende perioden in de geschiedenis van buikdansen terugkomen zijn:
Shimmy- vibrerende heupen met behulp van de spieren van de onderrug. Je kunt van voren naar achteren of van links naar rechts bewegen om deze vibratie te creëren, en af en toe wordt dit ook in de schouders uitgevoerd.
Golfingen - vloeiende, vloeiende bewegingen door het hele lichaam, inclusief een pulserend ritme van de borstkas en een cirkelvormige draaiing van de heupen en maagstreek
Hiphits - een scherpe en snelle pulsatie van de heupen die uit het lichaam bewegen. Wanneer het op snelheid wordt uitgevoerd, lijkt het alsof het bekken zwaait, maar het is in werkelijkheid het gewicht van de benen die snel afwisselend pulseren, wat de heupillusie creëert.
Kostuums en rekwisietengeschiedenis
Vroege buikdanskostuums bestonden uit een aansluitend bh-topje, een riem die laag op de heupen v alt, en vervolgens een lange rok of een soepele broek. Deze zijn meestal bedekt met versieringen van franjes, munten, juwelen of pailletten. Deze historische look, die voor het eerst werd afgebeeld op de vroegste buikdanseressen, wordt nog steeds vaak gebruikt.
De geschiedenis van buikdansen toont ook een breed scala aan rekwisieten die over de hele wereld worden gebruikt. Amerikaanse buikdanseressen maken hier vaak gebruik van, omdat het de amusementswaarde van hun optredens vergroot. Meer traditionele buikdansstudio's kunnen het gebruik van rekwisieten ontmoedigen, in de hoop zich meer te concentreren op de fysieke discipline en het kunstenaarschap van de dans zelf. Sommige rekwisieten die je misschien ziet worden gebruikt in uitgaansgelegenheden, zoals Amerikaanse restaurants, zijn onder meer ventilatoren, vingerbekkens, tamboerijnen, zwaarden, slangen, wandelstokken en sluiers of lichte sjaals. Deze zijn allemaal optioneel en worden overgelaten aan het oordeel van de choreograaf en danser.
De kunst en geschiedenis leren
Je kunt buikdansen leren in veel studio's in de Verenigde Staten, en veel daarvan bevatten een korte geschiedenis achter het ambacht, zodat je de lange traditie die nu in zoveel verschillende culturen terug te vinden is, kunt waarderen en ermee in contact kunt komen.