Volgens de ASPCA vangen schuilplaatsen elk jaar meer dan zeven miljoen dakloze dieren op, en minder dan de helft van hen vindt een permanent, liefdevol huis. Het adopteren van een dier in nood is een levensveranderende ervaring, maar er zijn veel soorten opvangcentra. Als u uw opties begrijpt, wordt het veel gemakkelijker om uw nieuwe pluizige of gevederde vriend mee naar huis te nemen.
Gemeenteopvangcentra
Het woord 'pond' roept bij veel mensen beelden op van kwaadaardige mannen met grote netten die door de straten patrouilleren om honden op te sluiten in een kale cel. In werkelijkheid hebben de meeste gemeentelijke opvangcentra – die gerund worden door de lokale overheid – meelevende professionals in dienst die vaak lange uren werken om het probleem van de overbevolking van dieren onder controle te houden door bange, zieke of verdwaalde dieren van de straat te halen.
Door de belastingbetaler gefinancierde schuilplaatsen
Gemeenteopvangcentra, zoals Chicago Animal Care and Control en het Manhattan Animal Care Center, maken deel uit van de dierencontroleafdeling van een stad of provincie en zijn de eerste stopplaats voor verdwaalde of verlaten dieren die binnen het rechtsgebied van de entiteit worden aangetroffen. Deze opvangcentra worden gefinancierd uit de begrotingen van hun plaatsen met belastinggeld.
Hoog volume
In veel gebieden waar de zwerfpopulatie hoogtij viert en er weinig huizen beschikbaar zijn, kunnen deze faciliteiten gedwongen worden veel dieren te euthanaseren. Een dier adopteren uit een gemeentelijk asiel kan dus zeker levensreddend zijn voor dat dier. In 2017 had het dierenasiel in Denver bijvoorbeeld 33 procent meer dieren die moesten worden geadopteerd dan in dezelfde periode het jaar daarvoor. Ze vroegen potentiële adoptanten om 'hun prijs te noemen'.
Adoptie-overwegingen
Over het algemeen hanteren gemeentelijke opvangcentra een verplichte bewaarperiode voor gevonden dieren, zodat de verzorgers de tijd hebben om het dier op te eisen voordat het ter adoptie wordt aangeboden. Als u adopteert vanuit een gemeentelijk asiel, kunt u een kleine adoptiebijdrage verwachten, waarmee het asiel de kosten van onderdak, voedsel en eventuele noodzakelijke medische zorg kan terugverdienen.
Als adoptiedieren niet zijn gesteriliseerd of gecastreerd tijdens hun verblijf in het asiel, moeten ze doorgaans binnen een bepaalde periode na adoptie worden gesteriliseerd om ongewenste nestjes te voorkomen.
Dieren die gemeentelijke opvangcentra binnenkomen, worden vóór adoptie beoordeeld op zowel hun temperament als hun gezondheid; kennelhoest, een veel voorkomende maar meestal milde en behandelbare aandoening, komt echter vaak voor bij honden uit gemeentelijke asielen. Nieuwe verzorgers moeten bereid zijn om hun dierenarts te bezoeken en hun nieuwe metgezel de eerste paar weken na de adoptie veel liefde te geven, zodat hij of zij kan uitgroeien tot een gezond huisdier.
Een gemeentelijke opvang vinden
De eenvoudigste manier om het gemeentelijk asiel van uw stad of provincie te vinden, is door te zoeken naar uw plaatselijke dierenbeschermingsafdeling via de website van uw lokale overheid. Als de locatie en de openingstijden van het opvangcentrum niet op de website staan vermeld, zou een snel telefoontje naar de dierenbescherming kunnen helpen. Sommige kleinere rechtsgebieden hebben geen afdelingen voor dierencontrole. In die gevallen zou het plaatselijke sheriffkantoor informatie moeten kunnen verstrekken over waar zwerfdieren worden opgevangen.
Privéopvangplaatsen
Privéopvangplaatsen zijn een ander type voorziening waar ongewenste dieren worden opgevangen en huizen voor ze worden gezocht.
Gemeentelijk partnerschap
Sommige particuliere opvangcentra sluiten een contract met de dierenbeschermingsafdeling van een plaats om officiële opvangdiensten voor zwerfdieren te verlenen in plaats van een gemeentelijk opvangcentrum. Een voorbeeld is Friends of the Alameda Animal Shelter, dat sinds 2012 een contract heeft gesloten met de stad Alameda, Californië, als het belangrijkste opvangcentrum van de stad.
Onafhankelijke schuilplaatsen
De meeste particuliere opvangcentra functioneren als aanvullende, onafhankelijke opvangvoorzieningen en ontvangen dieren van verzorgers die niet langer voor ze kunnen zorgen of zelfs van andere opvangcentra met onvoldoende ruimte. Bestuursorganen die toezicht houden op particuliere opvangcentra kunnen statuten vaststellen die beleid bepalen, zoals welke dieren moeten worden opgenomen en geadopteerd, hoe lang dieren moeten worden gehouden en aan welke vereisten moet worden voldaan om een dier te adopteren.
Afhankelijk van fondsenwerving
Deze opvangcentra worden op verschillende manieren gefinancierd. De meeste zijn non-profitorganisaties die afhankelijk zijn van donaties via individuele lidmaatschappen, fondsenwervende diners, de verkoop van merchandise, donatieacties en meer. Ze kunnen ook subsidies ontvangen van andere organisaties, zoals het Second Chance Fund van de American Humane Association, dat de medische kosten voor mishandelde of verwaarloosde dieren dekt.
Gevarieerde diensten
Sommige particuliere opvangcentra gebruiken dergelijke financiering om naast opvang ook een verscheidenheid aan andere diensten aan hun gemeenschappen aan te bieden. De Heartland Humane Society in West-Oregon bezoekt bijvoorbeeld lokale scholen om leerlingen te onderwijzen over verantwoord dierenbescherming, runt een voedselbank voor huisdieren voor gezinnen met lage inkomens en biedt gedragsadvies.
In veel gevallen beschikken particuliere opvangcentra ook over meer middelen dan gemeentelijke opvangcentra om ervoor te zorgen dat dieren met aandoeningen worden doorgelicht. Sommigen runnen sterilisatie- en castratieklinieken en zullen dergelijke operaties uitvoeren en vaccinaties geven aan dieren in hun opvangcentra. Hoewel deze diensten de initiële veterinaire kosten voor uw nieuwe vriend kunnen verlagen, moet u rekening houden met hogere adoptiekosten, zodat het asiel de kosten kan compenseren.
Een privéonderkomen vinden
Privéfaciliteiten kunnen onder verschillende namen opereren, en een online zoektocht naar lokale opvangcentra kan een lange lijst opleveren. Om het probleem te beperken, kunt u een vertrouwde dierenarts om aanbevelingen vragen. Websites zoals Petfinder, het Shelter Pet Project en Petango stellen gebruikers in staat lokaal te zoeken naar dieren uit gerenommeerde opvangcentra, waaronder zowel gemeentelijke als particuliere voorzieningen. U kunt zelfs het type dier en ras invoeren dat u zoekt en de dichtstbijzijnde schuilplaatsen met lucifers vinden. Als u niet zeker weet of een opvangcentrum gemeentelijk of particulier wordt beheerd, kunt u de website raadplegen, waar meestal wordt uitgelegd hoe het wordt beheerd, of u kunt het opvangcentrum bellen.
SPCA's en humane samenlevingen
Onafhankelijke lokale opvangcentra
Is er bij jou in de buurt een plaatselijke Vereniging voor de Preventie van Dierenmishandeling (SPCA) of een humane samenleving? In de Verenigde Staten worden deze termen gebruikt bij het benoemen van opvangvoorzieningen in het hele land, maar dergelijke opvangcentra zijn niet met elkaar verbonden, noch zijn ze dochterondernemingen van een grotere moederorganisatie. De namen duiden niet op een speciale classificatie van opvangcentra, en hun financiering, beleid en programma’s zullen allemaal variëren, net als alle andere opvangcentra in het land.
Nationale organisaties
Er zijn ook twee nationale belangenorganisaties met namen die sterk lijken op deze lokale opvangcentra: de American Society for the Prevention of Cruelty to Animals (ASPCA) en de Humane Society of the United States (HSUS). Beide bevorderen het welzijn van dieren in het hele land, van het verbeteren van de omstandigheden voor dieren op boerderijen tot het bestrijden van puppymolens en hanengevechten.
Hoewel de HSUS geen dierenasiel heeft, biedt zij operationele ondersteuning aan opvangcentra in het hele land. De ASPCA exploiteert wel een opvangcentrum in New York City, maar is niet verbonden met andere SPCA's in het hele land. Zowel de HSUS als de ASPCA zijn ook rechtstreeks betrokken bij dierenreddingsmissies. In 2009 maakte de ASPCA bijvoorbeeld deel uit van de grootste federale aanval op hondengevechten in het land.
No-Kill versus schuilplaatsen met open toegang
De meeste opvangcentra opereren volgens een van de twee belangrijkste filosofieën voor het bestrijden van het probleem van dakloze dieren.
Open toegang
Sommige worden beschouwd als 'open toelating', wat betekent dat ze nooit een dier in nood zullen afwijzen vanwege ruimtegebrek. Deze faciliteiten, zoals de Humane Society of South Missouri, vangen vaak zieke, agressieve of anderszins niet-adopteerbare dieren op die uiteindelijk euthanasie nodig kunnen hebben. Ze kunnen ook gedwongen worden dieren te euthanaseren als de binnenkomende aantallen hoog zijn en de middelen onder druk staan. Open-toelatingsfaciliteiten volgen volgens HSSM het principe dat, omdat ze niet over de middelen beschikken om elk afzonderlijk dier te redden en te adopteren, een pijnloze dood de voorkeur verdient boven een dier dat wegkwijnt op straat. Velen voeren echter agressieve sterilisatie- en castratie- en adoptiecampagnes om het aantal euthanasiegevallen zo laag mogelijk te houden.
No-Kill
Andere faciliteiten worden beschouwd als 'no-kill', wat betekent dat ze geen dieren zullen euthanaseren die als gezond en adopteerbaar worden beschouwd. Dieren worden beoordeeld op gezondheid en karakter voordat ze ter adoptie worden aangeboden. Hoewel veel mensen zich getroost voelen door het 'no-kill'-beleid, is ook dit beleid niet zonder nadelen. No-kill-opvangcentra moeten vaak dieren weigeren die naar hun deur worden gebracht vanwege de beperkte ruimte of wanneer ze niet geloven dat een dier in aanmerking komt voor adoptie. Volgens dierenarts Michael W. Fox in een artikel voor de Huffington Post zijn sommige no-kill-opvangcentra overvol geraakt, waarbij zieke dieren onbehandeld blijven.
De meeste gemeentelijke opvangcentra, die alle dakloze dieren opvangen, en vele particuliere opvangcentra, hebben een open toelatingsstatus. De afgelopen jaren hebben sommige gemeenten zich echter aangesloten bij het andere kamp van particuliere opvangcentra die zichzelf als no-kill beschouwen. Een voorbeeld is het opvangcentrum voor de kleine stad Rockwall, Texas, waar de afgelopen jaren een reddingspercentage van meer dan 95 procent van de binnenkomende dieren werd gerapporteerd. Voor veel grotere plaatsen met een overvloed aan ongewenste dieren is een dergelijke prestatie nog niet mogelijk geweest. In Norfolk, Virginia, is er bijvoorbeeld zowel een gemeentelijk opvangcentrum met open toegang als een no-kill SPCA. Terwijl de voorstanders van elke filosofie blijven debatteren over de beste aanpak voor de stad, werken ze volgens een artikel in de Virginian-Pilot ook allebei aan het doel om een einde te maken aan het zwerf- en wilde probleem van de stad.
Reddingsorganisaties
Non-profit reddingsorganisaties zijn een andere mogelijkheid voor adoptie buiten de opvangwereld. Reddingsgroepen halen adopteerbare dieren vaak uit opvangcentra en plaatsen ze tot adoptie in tijdelijke pleeggezinnen met vrijwilligers. In de weekenden kun je onafhankelijke reddingsorganisaties tegenkomen met pop-upstands buiten de dierenwinkels, waar schattige, gefokte puppy's voor het oprapen liggen. Net als particuliere opvangcentra zijn reddingsgroepen vaak non-profitorganisaties en opereren ze uitsluitend met de steun van donoren en vrijwilligers.
Speciale focus
Sommige reddingsorganisaties zijn rasspecifiek en dragen hun steentje bij om bijvoorbeeld het aantal dakloze teckels of Australische herders terug te dringen. Veel van deze volkomen gezonde dieren zijn weggegeven door families die niet voorbereid waren om voor hen te zorgen en wachten nu hun tijd af bij pleeggezinnen. Er zijn zelfs reddingsgroepen voor exotische huisdieren, zoals Project Perry, dat een opvangcentrum voor verlaten papegaaien en andere vogels beheert, en Pig Harmony, dat hangbuikzwijnen in Zuid-Californië herhuisvest. Wanneer u op zoek gaat naar een exotisch gezelschapsdier, zorg er dan voor dat u de plaatselijke verordeningen controleert om er zeker van te zijn dat uw nieuwe geschubde of gevederde vriend bij u thuis wordt toegelaten.
Reddingsadoptie
De meeste reddingsacties vereisen dat honden en katten worden gerepareerd en gevaccineerd voordat ze worden geadopteerd. Meestal zullen ze een huisbezoek afleggen om er zeker van te zijn dat de woonruimte geschikt is voor een dier. Bij het kiezen van een opvangplaats is het een goed idee om vragen te stellen over waar de dieren worden opgevangen en om de gezondheid en het temperament van de dieren te inspecteren.
Een redding vinden
Voor degenen die op zoek zijn naar een bepaald hondenras, heeft de American Kennel Club (AKC) een lijst met hondenreddingsgroepen per staat op haar website. Adopt a Pet biedt een uitgebreide lijst met reddingsorganisaties, en RescueMe.org is een andere nuttige website die adopteerbare dieren deelt per soort en ras van zowel reddingsgroepen als schuilplaatsen.
Potentieel probleem
Sommige reddingsorganisaties, overweldigd door de missie om elk dier te redden, hebben hamstersituaties ontwikkeld waarin dieren worden opgeslagen en verwaarloosd. Volgens NBC News vindt jaarlijks een kwart van de hamstergevallen plaats in opvangcentra of reddingsacties.
Een reddingshuisdier mee naar huis nemen
Bij het zoeken naar een nieuwe gezinsgenoot is het kiezen van de juiste opvang- of reddingsorganisatie belangrijk. Of u nu kiest voor een gemeentelijk asiel, een reddingsorganisatie of een andere optie, een rondleiding door de faciliteit en het inspecteren van de toestand van adopteerbare dieren, evenals praten met uw dierenarts en het lezen van online recensies, zal ervoor zorgen dat u adopteert van een gerenommeerde bron met gezonde, vriendelijke dieren.
Voordat u de laatste stap richting adoptie zet, moet u natuurlijk wat tijd doorbrengen met uw favoriete huisdier om hem te leren kennen, en veel vragen stellen over zijn temperament en gezondheidsgeschiedenis. Hierdoor kom je minder voor verrassingen te staan als je thuiskomt en maak je de weg vrij voor een gelukkig leven samen met je nieuwe gezinslid.
