" Samentrekking en loslaten", zei Martha Graham. Ze beschreef de basis van haar iconische moderne dansstijl, maar ze had het net zo goed over de hele hedendaagse dans kunnen hebben. De relatieve nieuwkomer in de eeuwenoude bewegingskunst voelt zich net zo goed thuis op televisie als in black-box-theaters; de pioniers ontketenden een rebellie en nieuwe manieren om het lichaam te gebruiken die zowel dansers als publiek blijven fascineren.
Een eeuw vastleggen
Er zijn zoveel invloeden op hedendaagse dans dat het moeilijk te definiëren is. Een onderzoek naar de geschiedenis en ontwikkeling ervan is de eenvoudigste route naar analyse en waardering voor de vorm. De onbezonnen Amerikanen zijn grotendeels verantwoordelijk voor de revolutie in de klassieke dans die aanleiding gaf tot een nieuwe kunstvorm: moderne dans. Modern ontleende een lyrische gevoeligheid en explosieve bewegingen van het onderlichaam aan klassiek ballet, maar werkte vanuit een meer geaarde, minder verticale en opgeheven basis. De vroegste modernisten waren rebellen die zich lieten inspireren door Europese dansers, maar een dansvorm ontwikkelden die uniek was voor henzelf.
- Isadora Duncan (1878 - 1927) verwierp de klassieke dansopleiding volledig en concentreerde haar expressieve choreografie rond emotie, Griekse beeldhouwkunst, poëzie, filosofie, klassieke muziek en een ongeremde bewegingsvrijheid, evenals blote voeten en vloeiende kostuums.
- Ruth St. Denis (1877 - 1968) verwerkte Indiaanse dans, oosterse religies en mystiek in haar moderne dansen. Ze werkte samen met Ted Shawn (1891 - 1972) om de Denishawn School in L. A., die onder meer de titanen van de moderne dans Lester Horton (1906 - 1953) en Martha Graham (1894 -1991) opleidde. Shawn richtte vervolgens Jacob's Pillow op in Massachusetts, een locatie voor optredens en een podium voor zijn gespierde en atletische choreografie, dat nog steeds een gerespecteerd centrum is voor professionele danstraining en de thuisbasis van een veelgeprezen zomerdansfestival.
- Jose Limon (1908 - 1972) ontleende zijn inmiddels iconische techniek aan het werk van Doris Humphrey (1895 - 1958), een alumnus van de Denishawn School. Humphrey baseerde haar dansen op het ensemble, niet op de solisten, en gebruikte onbalans als trigger voor haar bewegingen. Limon was een wereldwijd gevierde danser die zijn geboorteland Mexicaanse afkomst combineerde met bewegingen die vertrouwden op 'vallen en terugveren' en zich concentreerden op contrapunten, de ideeën van tegenstellingen en de intensiteit van de menselijke ervaring.
- Graham is natuurlijk een naam en een legende die onuitwisbaar wordt geassocieerd met een school en een stijl van moderne dans, net als Lester Horton. Belangrijke bijdragen kwamen in de tweede helft van de 20e eeuw van de postmodernistische Merce Cunningham (1919 - 2009) en Alvin Ailey (1931 - 1989). Ailey trainde bij Horton, Humphrey, Graham en anderen en creëerde zijn eigen duurzame school, gezelschap en stijl die zwarte ervaring en cultureel erfgoed in de hedendaagse dans brengt.
De hedendaagse danser van vandaag put uit dit rijke erfgoed van reuzen in het veld en een breder scala aan mondiale invloeden, om een wereldtaal zonder woorden te spreken.
De meesters van de dans
De experimenten van moderne meesters worden weerspiegeld in de bewegingen, stilistische bloeit en mash-ups van vele disciplines die de hedendaagse dans verrijken. Graham, Cunningham en Horton zijn elk om verschillende redenen het vermelden waard.
Martha Graham
Martha Graham wordt vaak gezien als de grondlegger van hedendaagse en moderne dans. Als danseres en choreografe bracht ze ruim zeven decennia moderne dans naar de mainstream. Ze was de eerste danseres die ooit werd uitgenodigd om op te treden in het Witte Huis en een medaille van vrijheid te ontvangen.
Ironisch genoeg haatte ze de termen 'modern' en 'hedendaags', omdat ze geloofde dat dansstijlen voortdurend evolueerden en veranderden met de tijd. Ze wilde niet dat haar choreografie of haar idealen ingesloten zouden worden, en dit is nog steeds een gangbare mentaliteit onder hedendaagse danschoreografen die in haar voetsporen zijn getreden.
Merce Cunningham
Merce Cunningham, geboren in 1919 in Washington, danste voor het gezelschap van Martha Graham totdat hij in 1953 zijn eigen gezelschap oprichtte. Hij en zijn romantische partner, John Cage, creëerden wat in de hedendaagse danswereld bekend staat als 'toevallige operaties'." Het is gebaseerd op het Chinese idee om je fortuin op een hexagram te werpen. Het getal 64 in de muziek staat bijvoorbeeld een eerste cast toe voor de eerste noot, een tweede voor de tweede, enzovoort totdat een heel lied is gecomponeerd. op deze manier. Cunningham paste hetzelfde principe toe op dans, met behulp van een toevallige reeks bewegingen. Hij koesterde deze sporadische choreografiestijl, en deze bestaat nog steeds in studio's door het hele land. In zijn bijdrage aan de moderne versie van de hedendaagse dans, heeft Cunningham speelde een belangrijke rol bij de technologische oorsprong ervan in de 21e eeuw. Hij hielp bij de ontwikkeling van een danssoftwareprogramma genaamd Danceforms, waarmee choreografen dansen kunnen creëren met behulp van een computer.
Lester Horton
Lester Horton stond erom bekend elementen van Indiaanse dans en moderne jazz in zijn hedendaagse dansroutines te verwerken. Vervolgens trainde hij enkele dansgrootheden, waaronder Alvin Ailey, en richtte hij het Dance Theatre of Los Angeles op. Hoewel zijn gezelschap vandaag de dag niet meer bestaat, zijn zijn techniek en duidelijk andere stijl van choreografie nog steeds de voorkeurspedagogiek in veel conservatoriumscholen en dansstudio's.
De oorsprong traceren
Deze drie dansers behoren tot de meest kritische invloeden in het begin van de hedendaagse dans. Geen van hen creëerde echter een stijl uit hele stoffen. Ieder van hen was een getrainde danser die vanuit eeuwenlange discipline werkte en die klassieke bewegingen in iets nieuws verbeeldde. Ballerina's zullen snel de sterke invloed van traditioneel ballet opmerken, en volksdansers zullen de neiging tot het vertellen van verhalen onmiddellijk herkennen. Martha Grahams nadruk op het feit dat hedendaagse dans altijd evolueert om nieuwe muziek, nieuwe bewegingsstijlen en nieuwe filosofieën te integreren, omvat het bepalende kenmerk van hedendaagse dans. De inspiratie van elke danser varieert afhankelijk van tijd en plaats, en van die ondefinieerbare innerlijke stem, de muziek van het hart.
